Ανακρέων

Ανακρέων

el

ABD.04.03.04

40.933563

24.972281

Ανακρέων (περίπου 570 - 485 περίπου π.Χ.). Λυρικός ποιητής που γεννήθηκε στην Τέω της Μικράς Ασίας, αλλά νέος ακόμη εγκαθίσταται στα Άβδηρα, με τον δεύτερο αποικισμό, στα 545 π.Χ. Διακρίνεται, μαζί με τους ποιητές Σαπφώ και Αλκαίο, από τη Λέσβο, για την έκφραση των πιο κρυφών συναισθημάτων του ατόμου και τη χαρά της ζωής. Έζησε και στην αυλή του τυράννου Πολυκράτη στη Σάμο. Η ποίησή του, ψυχαγωγική κυρίως στα πολυτελή συμπόσια, δημιουργεί σχολή, που οι μεταγενέστερες μιμήσεις των ποιημάτων του ονομάστηκαν ‘Ανακρεόντεια’.

Θα πούμε τώρα, λίγα πολύ περιληπτικά, για την κάθε σημαντική φυσιογνωμία των επιστημών,, και των γραμμάτων που έζησαν στα Άβδηρα, στην Αρχαιότητα.
Ανακρέων (περίπου 570,, έως,, 485 περίπου,, προ Χριστού). Λυρικός ποιητής που γεννήθηκε στην Τέω της Μικράς Ασίας, αλλά νέος ακόμη εγκαθίσταται στα Άβδηρα, με τον δεύτερο αποικισμό, στα 545 προ Χριστού. Διακρίνεται, μαζί με τους ποιητές,, Σαπφώ και Αλκαίο, από τη Λέσβο, για την έκφραση των πιο κρυφών συναισθημάτων του ατόμου,, και τη χαρά της ζωής. Έζησε,, και στην αυλή του τυράννου Πολυκράτη στη Σάμο. Η ποίησή του, ψυχαγωγική κυρίως,, στα πολυτελή συμπόσια, δημιουργεί σχολή, που οι μεταγενέστερες μιμήσεις των ποιημάτων του,, ονομάστηκαν ‘Ανακρεόντεια’.

0:52

H

http://www.xanthi.ilsp.gr/cultureportalweb/article.php?article_id=934&topic_id=14&level=&belongs=&area_id=1&lang=gr

Στην ακμαία πόλη των Αβδήρων, που είχε δεχτεί έντονες επιδράσεις από την πνευματική ζωή της Ιωνίας, αναφέρεται πως έδρασε πρώτος χρονολογικά ο αυλικός, κυρίως, ποιητής Ανακρέων. Ο Ανακρέων γεννήθηκε στην Τέω, μια ιωνική πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας γύρω στα 570 π.Χ. και ανήκει σε αυτούς που αναγκάστηκαν, εξαιτίας του περσικού κινδύνου, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στα 545 π.Χ. και να εγκατασταθούν στα Άβδηρα. Δικά του είναι τα λόγια που σώζει ο Στράβων και χαρακτηρίζουν τα Άβδηρα ως «καλή Τηίων αποικίη», ενώ σε πολλά επιγράμματα του αναφέρεται σε ήρωες Αβδηρίτες. Σύντομα η φήμη του ως αξιόλογος μελικός ποιητής εξαπλώθηκε και ο ίδιος εγκατέλειψε τα Άβδηρα και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Σάμο κοντά στον Πολυκράτη, στην Αθήνα κοντά στον Πεισιστρατίδη Ίππαρχο και τέλος στη Θεσσαλία κοντά στον πλούσιο οίκο των Αλευαδών.

Ο Ανακρέων, μαζί με την Σαπφώ και τον Αλκαίο αποτελούν τη μελική τριάδα των ποιητών που εκφράζουν τα απόκρυφα συναισθήματα του ατόμου. Τα έργα του, σε απλή ιωνική διάλεκτο, περιλαμβάνουν ποιήματα ερωτικά, συμποτικά, ύμνους προς τους Θεούς, ελεγείες, μονωδίες και ιάμβους, όπου ο ποιητής εξυμνούσε τον έρωτα, ετεροφυλοφιλικό όσο και τον ομοφυλοφιλικό, το κάλλος και τη γυναικεία γοητεία, το κρασί και το Διόνυσο, τις χαρές και τις απογοητεύσεις της ζωής και τις κάθε λογής διασκεδάσεις και απολαύσεις. Ο Ανακρέων δεν αντιμετώπιζε τη ζωή από τη σοβαρή της πλευρά, αλλά χαιρόταν το ποτό και κάθε ελευθεριότητα. Είναι ποιητής ηδονιστής και οι γυναίκες, κυρίως αυλητρίδες και το είδος των γυναικών που παρευρίσκονταν στα συμπόσια, κατέχουν σπουδαία θέση στο έργο του. Η πολιτική και ο πόλεμος δεν τον ενδιαφέρουν σαν θέματα, ενώ είναι πιθανόν να έγραψε ωδές για θρησκευτικέ τελετές.

Η ποίηση του, κυρίως ψυχαγωγική, προκαλούσε το θαυμασμό στα πολυτελή συμπόσια των πνευματικά καλλιεργημένων αρχόντων και σύντομα το ποιητικό του έργο δημιούργησε σχολή. Οι μεταγενέστεροι τον μιμούνται, συνθέτοντας «ανακρεόντεια» τραγούδια, ενώ στους μέσους χρόνους ήταν δημοφιλής σε κοσμικούς και εκκλησιαστικούς ποιητές, οι οποίοι επίσης, μιμούνται τα ποιήματά του. Ως «ανακρεόντεια» λογίζονται στην ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας όλες οι ποιητικές συνθέσεις σε καταληκτικό ιαμβικό δίμετρο ή ανακλώμενο ιωνικό δίμετρο στίχο που μιμούνται τα ερωτικά και συμποτικά ποιήματα του Ανακρέοντα, καθώς και μια συλλογή 60 ποιημάτων διαφόρων εποχών που παραδίδονται στο τέλος της Παλατινής Ανθολογίας. Οι μεταγενέστερες αυτές απομιμήσεις έπλασαν τη γνωστή εικόνα του Ανακρέοντα, ως γέρου μέθυσου, έκδοτου στις ηδονές. Τα γνήσια, όμως αποσπάσματα του ποιητικού του έργου φανερώνουν έναν άνθρωπο ευφυέστατο και μετρημένο, με ευγενική αδιαφορία και αυτοσυγκράτηση, ο οποίος περιγράφει απλώς την έντονη χαρά της ζωής.

Οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι Αριστοφάνης από τo Βυζάντιο και Αρίσταρχος από τη Σαμοθράκη εξέδωσαν τα ποιήματα του Ανακρέοντα σε 5 βιβλία (3 βιβλία μελών, 1 βιβλίο ιάμβων και 1 ελεγειών), ενώ τα 18 επιγράμματα που παραδίδονται με το όνομά του ίσως είναι ψευδεπίγραφα. Δυστυχώς, όμως, σήμερα, τα περισσότερα ποιήματα του σώζονται μόνο αποσπασματικά.

Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές ο Ανακρέων πέθανε σε μεγάλη ηλικία, περίπου 85 χρονών, στην πατρίδα του Τέω, όπου πιθανότατα επέστρεψε. Παρά το γεγονός ότι ο Ανακρέων υπήρξε παρεξηγημένος ποιητής, καθώς θεωρήθηκε από τους μεταγενέστερούς του λανθασμένα γλεντζές και μέθυσος, στην πατρίδα του Τέω τον τίμησαν κόβοντας νομίσματα με το πρόσωπο του στη μια όψη, ενώ στην Αθήνα έστησαν τον ανδριάντα του στην Ακρόπολη.

Βιβλιογραφία:

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, (1971). Τόμος Β, Αρχαϊκός Ελληνισμός, Εκδοτική Αθηνών, σελ. 258-259, 417, 419, 453.

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, (1972). Τόμος Γ1, Κλασικός Ελληνισμός, Εκδοτική Αθηνών, σελ. 78.

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, (1972). Τόμος Γ2, Κλασικός Ελληνισμός, Εκδοτική Αθηνών, σελ. 428.